Περί του πόθου του κόσμου

&1

Αληθώς είπεν ο Κύριος, ότι δεν δύναταί τις μετα του πόθου του κόσμου ν’ αποκτήση και την συναναστροφήν του Θεού, ούτε μετα της συναναστροφής του κόσμου ν’ αποκτήση και την συναναστροφήν του Θεού, ούτε μετα της φροντίδος του κόσμου δύναται να έχη και την φροντίδα του Θεού. Όταν αφήσωμεν τα έργα της αγάπης του Θεού δια την κενοδοξίαν των ανθρώπων, ή πολλάκις και δια την ένδειαν των αναγκαίων χρειών του σώματος, τότε πολλοί εξ υμών εκκλίνουσιν εις πολλά σφάλματα, οίτινες υπεσχέθησαν να εργάζωνται τα έργα της βασιλείας των ουρανών, και δεν ενθυμούνται την υπόσχεσιν του Κυρίου, ειπόντος, οτι εαν καταβάλλητε πάσαν υμών την φροντίδα των ουρανών, δεν θέλω σας υστερήσει των αναγκαίων χρειών του σώματος· διότι δεν θέλω αφήσει υμάς να φροντίζητε περί αυτών. Περί των αψύχων πετεινών, τα οποία εκτίσθησαν δι’ ημάς, φροντίζει ο Κύριος, και θέλει αμελήσει δι’ ημάς; ποσώς· διότι όστις φροντίζει δια τα πνευματικά αυτού έργα, ή καταγίνεται είς τινα εξ αυτών ψυχικά, τα αναγκαία του σώματος ετοιμάζονται δι’ αυτόν χωρίς στενοχωρίαν και φροντίδα εις τον καιρόν αυτών· όστις όμως επασχολείται υπέρ το δέον εις τα σωματικά, ο τοιούτος εκπίπτει χωρίς να θέλει εκ της αγάπης του Θεού· αλλ’ εάν ημείς φροντίσωμεν αγωνιζόμενοι και μεριμνώντες περι εκείνων, τα οποία γίνονται δια την αγάπην και το όνομα του Κυρίου, αυτός θέλει φροντίσει και περί των δύο, των ψυχικών και σωματικών, κατά το μέτρον του αγώνος ημών.

&2

Ημείς όμως ας μη ζητώμεν να δοκιμάσωμεν τον Θεόν εις τα σωματικά αντι των ψυχικών ημών έργων, αλλά τον σκοπόν όλων των πράξεων ημών ας μετατρέψωμεν εις την ελπίδα των μελλόντων αιωνίων αγαθών· διότι όστις άπαξ εκθέσει εαυτόν δια την αγάπην της ψυχής αυτού εις την εργασίαν της αρετής, καί επιθυμεί να τελειώση αυτήν, αυτός πλέον δεν πρέπει να φροντίζη δια τα σωματικά είτε υπάρχουσιν, είτε μή· καθόσον ταύτα πολλάκις ο Θεός συγχωρεί να λείψωσιν, ίνα δοκιμασθώσιν εις τα τοιαύτα οι ενάρετοι, και παραχωρεί δια παντός μέσου να διεγερθώσι κατ’ αυτών πειρασμοί, και πληγώνει αυτούς δια σωματικών ασθενειών, καθώς τον Ιώβ· έτι δε και εις πτωχείαν εμβάλλει αυτούς, και εις χείρας των κακών ανθρώπων, και περιπλέον πληγώνει αυτούς και δι εκείνων, τα οποία έχουσι, μόνον εις τας ψυχάς αυτών δεν πλησιάζει καμμία βλάβη· διότι αδύνατον είναι, όταν περιπατώμεν την οδόν της αρετής, να μη απαντήσωμεν και λυπηρά τινά, και να μη ταλαιπωρήται το σώμα ημών δι’ ασθενειών και κόπων, αλλά να μένη πάντοτε ανενόχλητον· εάν αγαπώμεν να ζήσωμεν εναρέτως, πρέπει να υποφέρωμεν πάντα. Όστις διέρχεται την ζωήν αυτού κατα το θέλημα αυτού, ή κυριεύεται από φθόνον και δειλίαν, ή καταγίνεται εις τον αφανισμόν της ιδίας αυτού ψυχής, ή εις έτερον τι εξ εκείνων, τα οποία βλάπτουσιν αυτόν ψυχικώς, ο τοιούτος κατακρίνεται παρά Θεού. Όταν δε τις ακολουθεί την οδόν της αρετής, και ζή κατά Θεόν, και έχει πολλούς ομοίους αυτώ εις την αρετήν, μετά των οποίων συγκατοικεί, εάν αυτός απαντήση και κανέν απο τα ρηθέντα λυπηρά, δεν πρέπει να παρεκτρέπηται απο την οδόν της αρετής, αλλά μετά χαράς να υποδεχθή αυτό ανεξετάστως, και να ευχαριστή τον Θεόν, διότι έπεμψεν εις αυτόν ταύτην την χάριν, και ηξιώθη δι’ αυτόν να πέση εις πειρασμόν, και να γείνη κοινωνός των παθημάτων των προφητών και αποστόλων και των λοιπών αγίων, είτε εξ ανθρώπων έλθει ο πειρασμός, είτε εκ δαιμόνων, είτε εξ αυτού του ιδίου αυτού σώματος, (διότι χωρίς θέλημα Θεού δεν είναι δυνατόν να παραχωρηθή εις τα τοιαύτα), ίνα γίνη αφορμή εις αυτόν ο πειρασμός προς πρόοδον της αρετής· διότι δεν είναι δυνατόν άλλως πως να κάμη ο Θεός, ώστε να ευεργετηθή εκείνος, όστις επιθυμεί να ήναι μετ’ αυτού, παρά να επιφέρη εις αυτόν πειρασμούς προς αγάπην της αρετής· επειδή αυτός αφ’ εαυτού δεν δύναται ν’αξιωθή ταύτης της μεγαλωσύνης, και χάριν των θείων τούτων ευεργεσιών να εισέλθη εις τους πειρασμούς, και να χαίρη χωρίς να λάβη χάρισμα παρά του Χριστού· μαρτυρεί δε τούτο ο άγιος απόστολος Παύλος· διότι τούτο είναι τόσον μέγα, ώστε φανερώς ονομάζει αυτό χάρισμα, το να προετοιμάζηταί τις εις πειρασμούς δια την αγάπην  του Θεού· διότι λέγει, τούτο εδόθη εις ημάς παρά Θεού, όχι μόνον το να πιστεύσωμεν εις τον Χριστόν, αλλά και το να πάσχωμεν δι’ αυτόν· ως και ο απόστολος Πέτρος έγραφεν εις την επιστολήν αυτού, λέγων, όταν πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι· διότι εγείνατε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού. Λοιπόν όχι όταν αναπαύησαι πρέπει να χαίρης, και όταν σοι επέλθωσι θλίψεις και στενοχωρίαι να στυγνάζη το πρόσωπόν σου, και να λογίζησαι ταύτας ως ξένας της οδού του Θεού· καθότι απ’ αρχής κόσμου και απο γενεάς εις γενεάν αύτη η οδός του Θεού δια σταυρού και θανάτου περιπατείται. Πόθεν δε σοι επήλθε τούτο, το να μη θέλης να σοι επέλθωσι πειρασμοί; γνώριζε όμως ότι άνευ πειρασμών ευρίσκεσαι εκτός της οδού του Θεού, και δεν περιπατείς εις αυτήν, ουδέ οδεύεις κατ’ ίχνος των αγίων, ή ίσως θέλης να διαχαράξης εις εαυτόν άλλην οδόν, ίνα περιπατής χωρίς κακοπάθειαν και στενοχωρίαν.

&3

Η οδός του Θεού είναι καθημερινός σταυρός και θάνατος· διότι ουδείς ανήλθεν εις τον ουρανόν μετ’ ανέσεως· επειδή ή οδός της ανέσεως και αναπαύσεως, γνωρίζομεν, που καταντά και τελειώνει. Όστις αφιερώνει εαυτόν εξ όλης καρδίας εις τον Θεόν, δεν θέλει ποτέ ο Θεός να μένη ο τοιούτος αμέριμνος, αλλά να φροντίζη αδιακόπως περί της αρετής· και εκ του εξής δε γνωρίζεται ότι ο Θεός προνοεί δια τον άνθρωπον, όταν πάντοτε πέμπη εις αυτόν λύπας και πειρασμούς.

Όσοι διάγουσι την ζωήν αυτών με πειρασμούς, αυτοί ουδέποτε παραχωρούνται υπο της θείας προνοίας να εμπέσωσιν εις τας χείρας των δαιμόνων, και μάλιστα εάν ταπεινούμενοι καταφιλώσι τους πόδας των αδελφών, και σκεπάζωσι τα σφάλματα αυτών, και κρύπτωσιν αυτά, ως τα ίδια αυτών. Όστις θέλει και επιθυμεί να ήναι αμέριμνος εις τούτον τον κόσμον χωρίς πειρασμών, συγχρόνως δε αγαπά να περιπατή και την οδόν της αρετής, ο τοιούτος ευρίσκεται κενός και στερημένος ταύτης της οδού· διότι όλοι οι δίκαιοι όχι μόνον θεληματικώς αγωνίζονται εις τα καλά έργα της αρετής, αλλά και αθελήτως ευρίσκονται εις μέγαν αγώνα των πειρασμών, ίνα δοκιμασθή η υπομονή αυτών· διότι όταν η ψυχή έχη τον φόβον του Θεού, δεν φοβείται απο κανέν πράγμα, το οποίον βλάπτει το σώμα· επειδή ελπίζει εις τον Θεόν, ευρισκομένη εισέτι εις τούτον τον κόσμον, και εις τον μέλλοντα αιώνα των αιώνων. Αμήν.

&1

Θέμα: Το ποσοστό της πιθανότητας για να μπούμε στον Παράδεισο…

&2

Θέμα: Το χάρισμα των πειρασμών!

&3

Θέμα: Η παγίδα της άνεσης και ο χρήσιμος φόβος