Το κείμενο που ακολουθεί, αφιερώνεται στους ευλαβείς κληρικούς (ιερείς και επισκόπους) που παραμένουν προσηλωμένοι στην πορεία προς την αγιότητα όπως παραδίδεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Αφιερώνεται σε όλους τους πιστούς χριστιανούς (εντός και εκτός ιεροσύνης), οι οποίοι δέχονται την κοροϊδία, την ειρωνεία, την απαξίωση και το «πνευματικό bullying» από «προοδευτικούς» εκκλησιαστικούς κύκλους. Ασπάζομαι ευλαβικά το χέρι κάθε κληρικού που προσεύχεται, που πονά για το ποίμνιό του, που δεν θεωρεί τον εαυτό του «αυθεντία», που σιωπά και παραμένει συνεσταλμένος στην ιερατική του διακονία. Το κείμενο που ακολουθεί, θα το καταλάβουν όσοι νιώθουν αμαρτωλοί και ζητούν τη θεραπεία από τον Χριστό. Οι ευλαβείς κληρικοί και λαϊκοί είναι ό,τι ομορφότερο έχω δει στη ζωή μου! Διότι σε αυτούς αναπαύεται το πνεύμα του Θεού!
Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ «θεολογικός» λόγος (ιδιαίτερα ο διαδικτυακός), δύσκολα οικοδομεί ψυχές. Θα έλεγε κανείς ότι ικανοποιεί την ανάγκη των κληρικών να κατοχυρώσουν την φυσική τους παρουσία στον χώρο/χρόνο και ταυτόχρονα ικανοποιεί την ανάγκη των ανθρώπων να ακούσουν «κάτι» πνευματικό.
Διαβάζουμε και ακούμε «πνευματικές» οδηγίες ευεξίας και ευτυχίας, συνταγές χαλαρότητος και υπέρβασης των προβλημάτων, «φιλοσοφικές/ψυχολογικές» προσεγγίσεις του κόσμου και σχεδόν πάντοτε την υποχρεωτική αναγωγή της κολακευμένης «αξίας» του εαυτού μας, ως προτεινόμενη βασική επιδίωξή μας. Και όλα αυτά στο όνομα του Χριστού!
Εάν είσαι προτεστάντης στο θρήσκευμα, θα έχεις συνηθίσει να ακούς ομιλίες, από κυρίους και κυρίες, με περιεχόμενο ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο με αυτό που συνήθως προσφέρεται σήμερα στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ χώρο! Δηλαδή, θα ακούς ότι ο Χριστός έχει ήδη πληρώσει τα λύτρα της σωτηρίας σου και εσύ πρέπει μέσα από έναν ηθικό (και φυσικά συζητήσιμο!) κώδικα συμπεριφοράς να επιβεβαιώσεις την σωτηρία σου! Εκεί, στον προτεσταντισμό, ΔΕΝ θα σου πουν για Μυστηριακή ζωή, για λατρευτική παράδοση (βασικά για καμία παράδοση, πόσο μάλλον την Ιερά Παράδοση), δεν θα σου πουν για νηστεία, για καντήλια και γονυκλισίες, για Αγίους, εορτές και Αρτοκλασίες, δεν θα σημειώσουν την ειδική ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σχέση μεταξύ ιερέως και λαϊκού, δεν θα σου πουν για αμαρτίες και κανόνες και Οικουμενικές Συνόδους.. στον προτεσταντικό χώρο θα σου δώσουν λύσεις γενικής εφαρμογής για να είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος, χωρίς ενοχές και φυσικά ΣΩΣΜΕΝΟΣ (sic!!!).
Εάν δεν είσαι προτεστάντης, αλλά τα παραπάνω τα ακούς από ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς και σου φαίνονται γνωστά, οικεία και σωστά(!), μάλλον πρέπει να προβληματιστείς.. Μοιάζει άραγε αυτή η διδασκαλία περί Θεού και πίστεως με την διδασκαλία των Πατέρων μας; Έχει κάποια σχέση η «χριστιανική» ζωή που διαφημίζεται, με την ζωή των Αγίων μας;
Αρκετοί σύγχρονοι θεολόγοι διδάσκουν μία θεολογία χειραφέτησης από το παρελθόν, μία θεωρία μεταπατερικής/αντιπατερικής ερμηνείας των νόμων/εντολών του Θεού. Αυτό όμως που, τουλάχιστον προσωπικά, με τρομάζει είναι η «θεολογία της ελευθερίας». Εκπαιδεύονται οι σύγχρονοι χριστιανοί να έχουν μία αυτόματη αλλεργική αντίδραση σε έννοιες όπως «εντολή Θεού», «δικαιώματα του Θεού», «δικαιώματα του διαβόλου», «αμαρτία, πόνος, θάνατος, κρίση Θεού… » και άλλα πολλά παρόμοια. Οι χριστιανοί προτρέπονται να έχουν «δικιά τους άποψη» περί πίστεως και ζωής, να αμφιβάλλουν για την ορθότητα της διδασκαλίας των Πατέρων μας, να ζητούν λογικά και ορθολογιστικά επιχειρήματα για τα πάντα, να δοκιμάζουν και να ζουν μέσα στην αμαρτία αρκεί να το κάνουν «με αλήθεια και αγάπη» (!!!), να σχετικοποιούν (και εν τέλει να αρνούνται) εύκολα και επιπόλαια ο,τιδήποτε τους δημιουργεί βάρος. Φιμώνεται έτσι η εσωτερική φωνή της συνειδήσεως, αλλοιώνεται η διδασκαλία του Ευαγγελίου και επιπλέον υπάρχουν οι πρόθυμοι ιερείς, που με χαμόγελο και «ψαγμένο» στυλ, υποστηρίζουν θερμά όλα τα παραπάνω!
Φαντάζομαι πόσο παράταιρα και αλλοπρόσαλλα θα ακούγονται τα λόγια από την Εξόδιο Ακολουθία:
«Αἱ χεῖρές σου ἐποίησάν με καί ἔπλασάν με, ΣΥΝΕΤΙΣΟΝ με, καί μαθήσομαι τάς ἐντολάς σου..» (λέγεται σήμερα: Είναι δυνατόν να τολμήσει ο Θεός να με συνετίσει;!!! Ο Θεός είναι αγάπη, δεν τιμωρεί.. Το απορρίπτω!) Είναι τραγική η σύγχυση των εννοιών «παιδαγωγία» και «τιμωρία»!
«Ἀπό τῶν κριμάτων σου οὐκ ἐξέκλινα, ὅτι σύ ΕΝΟΜΟΘΕΤΗΣΑΣ με..» (λέγεται σήμερα: Αποκλείεται ο Θεός να μου βάζει όρια και νόμους στη ζωή μου! Το απορρίπτω και αυτό! Ο Θεός είναι κάτι σαν ένα Ταμείο Κοινωνικών και όχι μόνο Παροχών.. δεν μπορεί να έχει λόγο στη ζωή μου. Κάτω τα χέρια από την ελευθερία μου!)
«Ἔκλινα τήν ΚΑΡΔΙΑΝ μου, τοῦ ποιῆσαι τά δικαιώματά ΣΟΥ εἰς τόν αἰῶνα δι΄ ἀντάμειψιν..» (λέγεται σήμερα:Την καρδιά μου θα την δώσω όπου θέλω εγώ και όχι σε αυτά τα κάποια δικαιώματα του Θεού! Δεν ζω στον Μεσαίωνα! Το απορρίπτω και αυτό με αποτροπιασμό!)
Η σύγχυση (ασάφεια) περί της ουσίας της πνευματικής ζωής όπως την περιγράφω παραπάνω, θα οδηγήσει κάποιους στη σύγχιση (εκνευρισμό) εναντίον του γράφοντος. Όποιος όμως αναζητά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον Θεό, πρέπει να έχει το θάρρος να παραδέχεται τα λάθη στην αναζήτησή του και να στρέφεται με ανακούφιση προς την αλήθεια. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ιωσήφ (όχι του μνήστορος της Παναγίας, αλλά του από Αριμαθαίας βουλευτή του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ!), ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από την πλάνη των Ιουδαίων και αναγνώρισε τον Χριστό ως Υιό του Θεού διότι ήταν «ανήρ αγαθός και δίκαιος». Ο καλοκάγαθος και ενάρετος άνθρωπος, έχει τη δύναμη να προσαρμόσει την αναζήτηση του Θεού στην πραγματική της διάσταση.
Ας μεταφερθούμε νοερά στο πνεύμα των πατέρων μας, αναλογιζόμενοι εάν ΟΛΑ τα παρακάτω υπάρχουν στην ποιμαντική προσέγγιση της σωτηρίας από την σύγχρονη και κυρίως διαδικτυακή θεολογία.
«Ἡ ψυχή, ἥτις περιπατεῖ εἰς τήν ὁδόν τῆς πίστεως καί ἐξασκεῖ τάς διαφόρους ἀρετάς, ἐάν στραφῇ πάλιν εἰς τούς τρόπους τῆς γνώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου συλλογισμοῦ, εὐθύς χωλαίνει κατά τήν πίστιν…» (Αγίου Ισάακ Σύρου Λόγος ΞΒ΄). Στον ίδιο Λόγο, ο Άγιος περιγράφει και τις αρετές στις οποίες αναφέρεται: «Τά ἔργα τῆς ἀρετῆς εἰσί ταῦτα· ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀγρυπνία, ἡ καθαρότης τοῦ σώματος, καί λέγονται σωματικαί ἀρεταί· αἰ δέ ψυχικαί ἀρεταί εἰσί ταῦται· ἡ πρός τόν πλησίον ἀγάπη, ἡ ταπεινοφροσύνη τῆς καρδίας, ἡ συγχώρησις τῶν πταισμάτων τοῦ πλησίου, ἡ ενθύμησις τῶν καλῶν ἔργων, ἡ ἐξέτασις τῶν θείων μυστηρίων, τά ὁποῖα εὑρίσκονται κεκαλυμμένα εἰς τάς θείας γραφάς, ἡ ἐπασχόλησις τοῦ νοός εἰς τά ὑψηλότερα θεῖα ἔργα, ἡ φυλακή τῶν ὅρων τῶν παθῶν τῆς ψυχής, καί τά παρόμοια.»
Πόσο ωραίο είναι να είμαστε, κληρικοί και λαϊκοί, αρμονικά συνδεδεμένοι με την Εκκλησία και μεταξύ μας διότι «οὕτω διά Χριστοῦ περισσεύει καί ἡ παράκλησις ἡμῶν». Έλεγε ο όσιος Αμφιλόχιος της Πάτμου «Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολήν: Όσον μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπην προς το πρόσωπον του Χριστού σε τέτοιο σημείον, όπου, όταν θα προφέρετε το όνομά Του, να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας. Η καρδιά σας πρέπει να καίγεται πραγματικά. Τότε Αυτός θα γίνη ο Δάσκαλός σας. Αυτός θα είναι ο Οδηγός σας, ο Αδελφός σας, ο Πατέρας σας και ο Γέροντάς σας.»
Οι κληρικοί δεν υποκαθιστούμε τον λόγο του Χριστού με τον δικό μας λόγο. Οδηγούμε τους ανθρώπους στον Χριστό και τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο, αλλά τελικά ο Χριστός είναι ο Οδηγός και ο Πατέρας και ο Γέροντας. Εμείς οι κληρικοί είμαστε απλά εργαλεία στα χέρια του Θεού. Τίποτα παραπάνω.. απολύτως τίποτα παραπάνω…